De Godfather vertelt.............
Tiny Timmermans
juni 2009
Tiny Timmermans
juni 2009
Zaalvoetbalvereniging Sport Peti
Zaalvoetbalvereniging Sport Peti is opgericht op 4 mei 1970 door Harrie Bogers (overleden) in zijn café Zoef Zoef in het stadsdeel Stratum. De club voetbalde onder de naam Zoef Zoef in de zaal bij de KNVB en nam deel aan de competitie regio Brabant.
Door het veranderen van sponsor, wat toen regelmatig gebeurde, heeft de club nog de volgende namen gehad: Show Buro Bart Roggen, Tonny Freriks, Marco Fit, en tot 1985 FC Comdes. Hierna is de club opgegaan in een fusie met het huidige Sport Peti.
De club heeft in de loop der jaren grote successen behaald: kampioen van Nederland, KNVB beker en de Benelux Cup. In de rijke zaalvoetbalhistorie van Sport Peti hebben veel bekende spelers de blauwwitte clubkleuren verdedigd zoals: Adri Koster (PSV), Tommy Smulders (PSV), Vic Hermans (bondscoach), Carlo de Leeuw (Feyenoord), Ronald Borrenbergs (FC Eindhoven), Edwin van Berge Henegouwen (PSV), Glenn Helder (Arsenal), Marcel Brands (Feyenoord, nu technisch manager AZ), Harrie van de Ven (bekend van het Nederlands kampioenschap biljarten), Pieter Willemse (Helmond Sport), Gerben de Min (UNA, de man met het hardste schot), Jan Formanoy (PSV keeper) en Fred Donkers, het 'kanon van Gemert'. Hij heeft nog ongeveer een half jaar in het Italiaanse Ancona gespeeld, maar kon de profliga daar niet halen.
Fluiten in Spanje
Daar ik al jaren bezig was in de voetballerij en vooral op dat moment in het zaalvoetballen is het idee spontaan geboren. In 1982 kwam ik na een zaalvoetbalwedstrijd Frank Peters tegenin cafè de Vlierhof aan het Trudoplein. Hij vroeg of ik mee wilde naar Spanje om daar een voetbaltoernooi te fluiten want ik was in die tijd scheidsrechter in de zaal en op het veld. Het was een veldvoetbaltoernooi in Lloret de Mar, georganiseerd door Sport Harrie uit het Duitse Aken. Ze deden mee met een team van Philips Nederland en omdat ik op dat moment veel vrije tijd had, ik had net mijn eerste scheiding achter de rug, had ik wel interesse om mee te gaan als scheidsrechter en het toernooi te fluiten. Wel nu, het was zeer gezellig en leuk. Ik floot op dat toernooi de finale: een Duitse tegen een Spaanse ploeg. Blijkbaar deed ik het goed, want ik werd ieder jaar opnieuw door Sport Harrie uitgenodigd om te komen fluiten, in mei en in september. Matje Kuipers uit Panheel ging ook mee. Hij floot in die tijd de betaalde reserve teams van alle hoogste clubs. Af en toe hebben we nog wel eens contact , ik ben hem nog tegengekomen op de Herdgang, hij was blijkbaar een goede vriend van toenmalig PSV trainer Sef Vergoossen.
Sport Peti
Op een zekere dag in 1983 liep ik door Lloret de Mar en zag een mooie sporthal met boarding. Daar ben ik toen binnen gaan kijken en mijn idee was geboren. Wat een Duitser kan op het veld, kan ik in de zaal dacht ik. Ik vertelde dat tegen de jongens die 's-middags aan de rand van het zwembad lagen en die vonden het een schitterend idee. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben met Frank Peters aan de organisatie begonnen, maar in 1984 hadden we niet voldoende deelnemers. Inmiddels hadden we ons bestand van clubs in Nederland en België vergroot en in 1985 zijn we van start gegaan met 10 teams. Het toernooi was geslaagd.
Sport Peti slaagde ook. Het team van Hagu Best werd omgedoopt in die naam en in datzelfde jaar 1986 werden we voor de eerste keer kampioen van de hoofdklasse en promoveerden naar de tweede divisie die toen nog bestond. Met een mooi en heel goed team. Onder andere Ferry Terlinde, Paul Renders, Jan Strijbosch, Robby Wijnhoven. Tommy Schellens was de coach en tevens verzorger. We promoveerden naar de tweede divisie, het hoogst haalbare. Met het toernooi haalden we geld binnen om de club te laten bestaan, we probeerden sponsors binnen te halen en het was altijd een leuke en gezellige boel. Jarenlang veel plezier gehad. Weekendjes weg met de spelers en hun vrouwen, ook waren er wel eens sponsors bij. In 1991 hebben we van het toernooi een stichting gemaakt zonder winstoogmerk. Alleen maar om gelden bij elkaar te krijgen om de voetbalclub verder te laten ontwikkelen, wat ons al die jaren dan ook goed gelukt is.
Nooit tevreden
Geleidelijk aan sloop er bij Frank Peters toch een gevoel van onvrede binnen. Hij was nooit tevreden met het behaalde spel en/of de organisatie, terwijl we allemaal maar vrijwilligers waren en blij moesten zijn met deze mensen. Regelmatig had hij aanvaringen met bepaalde mensen zoals Hans van Buul en Henk Schreuder (overleden) terwijl deze mensen goud waard waren voor de club. Hij had wel ooit gezegd dat we deze allang buiten hadden moeten schoppen. Hij deed altijd of hijde grote baas was bij de club. Met onze secretaris/penningmeester Henk Schreuder had hij vaak onenigheden. Ook vaak met spelers of begeleiders en op een gegeven moment kwam hij met de mededeling 'ik stop er mee'. Die zin lag bij hem voorin de mond. Welnu, hij stopte maar. We konden hem eigenlijk wel missen als kiespijn! Na verloop van tijd is hij toch weer teruggekeerd in het bestuur, maar later stond hij bij me voor de deur met een map in de hand: "Ik stop er nu toch mee." "Frank, je moet je eigen niet zo aanstellen. Je doet maar, ik ga gewoon verder met de club", was mijn antwoord.
Mijn clubke
Ik ben eens om me heen gaan kijken en omdat ik uit de voetbalsport veel mensen kende is het me gelukt om goede mensen te vinden. En ik was iemand die veel voor de club wilde doen. Sport Peti was en is toch mijn leven, mijn clubke. Ik had er alles voor over en hoorde ook niet bij een andere club. Dat trok me niet. Ik heb voldoende kansen gehad om ergens anders in de organisatie te komen, maar ik heb de boot altijd afgehouden. Als ik er straks niet meer ben hoop ik dat het nog doorgaat, want we hebben altijd een hele mooie club gehad. In de zaalvoetbalwereld veranderen de namen nog wel eens, maar we hebben het toch al lang volgehouden om met dezelfde naam te blijven voetballen. Terwijl er al veel gerenommeerde clubs van het toneel zijn verdwenen is Sport Peti er nog steeds bij.
Kampioen
In die tijd was ik nog technisch manager bij voetbalclub De Spechten, maar had al te kennen gegeven dat ik er na de lopende competitie mee op zou houden. Dat betreurden ze wel bij die club. Zoals ik al zei vond ik goede mensen voor het bestuur. Gerard Geurds (ex-scheidsrechter betaald voetbal) werd voorzitter, Hans van Buul secretaris en ik penningmeester en technisch- en commercieel manager. We gingen er voor met deze mensen. Een goed bestuur, goed beleid en een zeer leuk en goed team; daarmee gingen we de competitie in van 1995-1996. Tot onze grote vreugde werden we kampioen in de eerste divisie! Als eerste Eindhovense zaalvoetbalclub promoveerden we naar de eredivisie, de top van het Nederlands zaalvoetbal. Dat was feest, dat kun je wel begrijpen.
We hadden een zeer goed voetballend team met onder andere John van de Nieuwenhof, Peter Sanders, Gertjan Bierens, Willem Jan van Gerwen, Carlo de Leeuw, Ronald Boorenbergs, Maikel Kluytmans, Mark de Brouwer, Jan de Jong en John van Ham. Frans de Turck was coach van dit team.
Zaalvoetbalvereniging Sport Peti is opgericht op 4 mei 1970 door Harrie Bogers (overleden) in zijn café Zoef Zoef in het stadsdeel Stratum. De club voetbalde onder de naam Zoef Zoef in de zaal bij de KNVB en nam deel aan de competitie regio Brabant.
Door het veranderen van sponsor, wat toen regelmatig gebeurde, heeft de club nog de volgende namen gehad: Show Buro Bart Roggen, Tonny Freriks, Marco Fit, en tot 1985 FC Comdes. Hierna is de club opgegaan in een fusie met het huidige Sport Peti.
De club heeft in de loop der jaren grote successen behaald: kampioen van Nederland, KNVB beker en de Benelux Cup. In de rijke zaalvoetbalhistorie van Sport Peti hebben veel bekende spelers de blauwwitte clubkleuren verdedigd zoals: Adri Koster (PSV), Tommy Smulders (PSV), Vic Hermans (bondscoach), Carlo de Leeuw (Feyenoord), Ronald Borrenbergs (FC Eindhoven), Edwin van Berge Henegouwen (PSV), Glenn Helder (Arsenal), Marcel Brands (Feyenoord, nu technisch manager AZ), Harrie van de Ven (bekend van het Nederlands kampioenschap biljarten), Pieter Willemse (Helmond Sport), Gerben de Min (UNA, de man met het hardste schot), Jan Formanoy (PSV keeper) en Fred Donkers, het 'kanon van Gemert'. Hij heeft nog ongeveer een half jaar in het Italiaanse Ancona gespeeld, maar kon de profliga daar niet halen.
Fluiten in Spanje
Daar ik al jaren bezig was in de voetballerij en vooral op dat moment in het zaalvoetballen is het idee spontaan geboren. In 1982 kwam ik na een zaalvoetbalwedstrijd Frank Peters tegenin cafè de Vlierhof aan het Trudoplein. Hij vroeg of ik mee wilde naar Spanje om daar een voetbaltoernooi te fluiten want ik was in die tijd scheidsrechter in de zaal en op het veld. Het was een veldvoetbaltoernooi in Lloret de Mar, georganiseerd door Sport Harrie uit het Duitse Aken. Ze deden mee met een team van Philips Nederland en omdat ik op dat moment veel vrije tijd had, ik had net mijn eerste scheiding achter de rug, had ik wel interesse om mee te gaan als scheidsrechter en het toernooi te fluiten. Wel nu, het was zeer gezellig en leuk. Ik floot op dat toernooi de finale: een Duitse tegen een Spaanse ploeg. Blijkbaar deed ik het goed, want ik werd ieder jaar opnieuw door Sport Harrie uitgenodigd om te komen fluiten, in mei en in september. Matje Kuipers uit Panheel ging ook mee. Hij floot in die tijd de betaalde reserve teams van alle hoogste clubs. Af en toe hebben we nog wel eens contact , ik ben hem nog tegengekomen op de Herdgang, hij was blijkbaar een goede vriend van toenmalig PSV trainer Sef Vergoossen.
Sport Peti
Op een zekere dag in 1983 liep ik door Lloret de Mar en zag een mooie sporthal met boarding. Daar ben ik toen binnen gaan kijken en mijn idee was geboren. Wat een Duitser kan op het veld, kan ik in de zaal dacht ik. Ik vertelde dat tegen de jongens die 's-middags aan de rand van het zwembad lagen en die vonden het een schitterend idee. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben met Frank Peters aan de organisatie begonnen, maar in 1984 hadden we niet voldoende deelnemers. Inmiddels hadden we ons bestand van clubs in Nederland en België vergroot en in 1985 zijn we van start gegaan met 10 teams. Het toernooi was geslaagd.
Sport Peti slaagde ook. Het team van Hagu Best werd omgedoopt in die naam en in datzelfde jaar 1986 werden we voor de eerste keer kampioen van de hoofdklasse en promoveerden naar de tweede divisie die toen nog bestond. Met een mooi en heel goed team. Onder andere Ferry Terlinde, Paul Renders, Jan Strijbosch, Robby Wijnhoven. Tommy Schellens was de coach en tevens verzorger. We promoveerden naar de tweede divisie, het hoogst haalbare. Met het toernooi haalden we geld binnen om de club te laten bestaan, we probeerden sponsors binnen te halen en het was altijd een leuke en gezellige boel. Jarenlang veel plezier gehad. Weekendjes weg met de spelers en hun vrouwen, ook waren er wel eens sponsors bij. In 1991 hebben we van het toernooi een stichting gemaakt zonder winstoogmerk. Alleen maar om gelden bij elkaar te krijgen om de voetbalclub verder te laten ontwikkelen, wat ons al die jaren dan ook goed gelukt is.
Nooit tevreden
Geleidelijk aan sloop er bij Frank Peters toch een gevoel van onvrede binnen. Hij was nooit tevreden met het behaalde spel en/of de organisatie, terwijl we allemaal maar vrijwilligers waren en blij moesten zijn met deze mensen. Regelmatig had hij aanvaringen met bepaalde mensen zoals Hans van Buul en Henk Schreuder (overleden) terwijl deze mensen goud waard waren voor de club. Hij had wel ooit gezegd dat we deze allang buiten hadden moeten schoppen. Hij deed altijd of hijde grote baas was bij de club. Met onze secretaris/penningmeester Henk Schreuder had hij vaak onenigheden. Ook vaak met spelers of begeleiders en op een gegeven moment kwam hij met de mededeling 'ik stop er mee'. Die zin lag bij hem voorin de mond. Welnu, hij stopte maar. We konden hem eigenlijk wel missen als kiespijn! Na verloop van tijd is hij toch weer teruggekeerd in het bestuur, maar later stond hij bij me voor de deur met een map in de hand: "Ik stop er nu toch mee." "Frank, je moet je eigen niet zo aanstellen. Je doet maar, ik ga gewoon verder met de club", was mijn antwoord.
Mijn clubke
Ik ben eens om me heen gaan kijken en omdat ik uit de voetbalsport veel mensen kende is het me gelukt om goede mensen te vinden. En ik was iemand die veel voor de club wilde doen. Sport Peti was en is toch mijn leven, mijn clubke. Ik had er alles voor over en hoorde ook niet bij een andere club. Dat trok me niet. Ik heb voldoende kansen gehad om ergens anders in de organisatie te komen, maar ik heb de boot altijd afgehouden. Als ik er straks niet meer ben hoop ik dat het nog doorgaat, want we hebben altijd een hele mooie club gehad. In de zaalvoetbalwereld veranderen de namen nog wel eens, maar we hebben het toch al lang volgehouden om met dezelfde naam te blijven voetballen. Terwijl er al veel gerenommeerde clubs van het toneel zijn verdwenen is Sport Peti er nog steeds bij.
Kampioen
In die tijd was ik nog technisch manager bij voetbalclub De Spechten, maar had al te kennen gegeven dat ik er na de lopende competitie mee op zou houden. Dat betreurden ze wel bij die club. Zoals ik al zei vond ik goede mensen voor het bestuur. Gerard Geurds (ex-scheidsrechter betaald voetbal) werd voorzitter, Hans van Buul secretaris en ik penningmeester en technisch- en commercieel manager. We gingen er voor met deze mensen. Een goed bestuur, goed beleid en een zeer leuk en goed team; daarmee gingen we de competitie in van 1995-1996. Tot onze grote vreugde werden we kampioen in de eerste divisie! Als eerste Eindhovense zaalvoetbalclub promoveerden we naar de eredivisie, de top van het Nederlands zaalvoetbal. Dat was feest, dat kun je wel begrijpen.
We hadden een zeer goed voetballend team met onder andere John van de Nieuwenhof, Peter Sanders, Gertjan Bierens, Willem Jan van Gerwen, Carlo de Leeuw, Ronald Boorenbergs, Maikel Kluytmans, Mark de Brouwer, Jan de Jong en John van Ham. Frans de Turck was coach van dit team.
De woorden van Ronald Borrenbergs zal ik nooit vergeten: "Tinus, dat doen we voor jou. En als ons moeder op de bank had gezeten dan waren we nog kampioen geworden!" Het is toch schitterend als de spelers zo tegen je praten. Op de receptie die we hielden in onze thuishal sporthal De Atlanta in Veldhoven was het zeer druk en gezellig. We werden ook goed bedacht door onze vele sponsors en supporters. Toch moest ik een bepaalde opmerking van Peters meekrijgen. "Nu heb je je zin hè. Nu sta je in de belangstelling." Ik zeg"Ja, nu staat Sport Peti in de belangstelling." Als er iemand graag in de belangstelling stond dan was hij het wel. Hij wilde graag directeur spelen, dit was alleen maar jaloezie. Hij kon het niet goed verkroppen, maar het was zijn eigen schuld. Had hij zich maar niet zo aan moeten stellen om te stoppen. Van de dames van de spelers kreeg ik op de receptie een heel mooi schilderij. Met allerlei teksten erop en hun handtekeningen en een paar mooie foto's. We hebben tot in de kleine uurtjes feest gevierd.
In augustus begonnen de voorbereidingen alweer om een goed figuur te kunnen slaan in de eredivisie. Peters probeerde terug te komen in het bestuur, maar daar wilde niemand iets van weten. We zijn aan de oefenwedstrijden begonnen. Ik had goed om me heen gekeken en had toch wel een redelijk goed team op de been weten te brengen. Het was een moeilijk jaar, met hangen en wurgen bleven we in de eredivisie. Onze financiële middelen waren toch niet van dien aard dat we elders een paar toppers konden halen. Dus wat we eigenlijk wel verwachtten gebeurde, het tweede jaar degradeerden we weer terug naar de eerste divisie. Twee jaar hebben we in de eredivisie gespeeld, maar we konden het niet bolwerken en er was niet voldoende geld om dit te realiseren.. Na twee jaar zakten we weer af naar de eerste divisie. Maar in 2000-2001 werden we weer kampioen en promoveerden we weer naar de eredivisie onder de naam Sport Peti/Tonny Freriks. Een jaar hielden we stand en we degradeerden opnieuw. Tot op de dag van vandaag speelt Sport Peti in de eerste divisie. De relatie tussen Peters en mij verslechterde, alleen maar omdat hij niet terug mocht komen bij de club. Ik was de gebeten hond en kreeg van hem overal de schuld van. Ook Spanje werd steeds moeilijker om dat nog samen te organiseren en geld daarvan te krijgen. Hij was inmiddels bij enkele van onze sponsoren gaan vertellen dat hij ermee stopte en dat wij een wanbeleid voerden. Daar trokken wij ons niks van aan, hij maakte zichzelf hierdoor alleen maar onsympathieker. Verschillende spelers moesten niets meer van hem hebben, hij had zijn eigen ruiten ingegooid.
Toernooi op Texel
We hebben vele mooie weekenden en toernooien meegemaakt. We gingen een weekend naar Texel, zaalvoetballen om de Zilveren Zaag. We zaten daar op de camping in vakantiehuisjes en gingen op stap in Den Hoorn. Een zeer bekend café, alleende naam ben ik vergeten. Wel gezellig. Als we dan 's avonds terug kwamen van het stappen dan hadden we nog een gezellig onderonsje met chips, kaas en een biertje. We hadden van die hele sterke mosterd, daar weet Pietje van Boxtel nog wel over mee te praten! Op zondag zouden we weer vroeg van Texel vertrekken met de boot. We hadden eerst nog ontbijt in een strandpaviljoen, ik denk dat het op dat moment wel windkracht 10 was. Het scherpe duinzand sneed behoorlijk in je gezicht. Enkele dames hadden oorbellen in en die waaiden gewoon uit hun oren, dat was natuurlijk wel lachen. 's Middags zouden we weer terug naar huis gaan. Eerst op de boot naar Den Helder, het waaide op dat moment zeker wel met windkracht 10 á 11. En ik kom er eerlijk voor uit: ik had gewoon schrik op die boot. Ik kan namelijk niet zwemmen maar we moesten toch naar huis. En het was op dat moment ook nog niet zeker of hij wel uit zou varen. Ik werd goed voor de gek gehouden, vooral door onze coach dat jaar Piet van Boxtel. Achteraf hoef je natuurlijk geen schrik te hebben en gelukkig ging alles goed. We hadden een schitterend weekend gehad op Texel en ook nog de eerste prijs gewonnen.
Spelen in België en Duitsland
We zijn in het Belgische Dendermonde naar een mooi toernooi geweest. We speelden in een grote fabriekshal met drie velden langs elkaar. Een leuk en gezellig toernooi. 's Nachts bleven we daar slapen, alleen al om daar 's avonds op stap te gaan met zijn allen. We hadden veel Belgische bieren gedronken. Vooral Kriek, dat smaakt heel lekker. 's Avonds op de terugweg naar ons hotel kregen we het aan de stok met de Belgische politie. We liepen op straat en dat mocht niet van hen: we moesten op het trottoir lopen. Gelukkig liep alles met een sisser af.
Met de hele selectie zijn we in Winterberg-Milligen geweest in Duitsland voor een weekend. We zaten daar in een sporthal en ik moet zeggen dat was compleet feest. Alleen de prijzen waren wel aan de hoge kant. Een bacootje kosste daar toen al twaalf gulden, dus de meeste van ons gingen toch maar weer over op bier. Ze haalden alleen flessen bier en hebben een goede omzet gedraaid dankzij ons. Verschillende keren zijn we in De Panne geweest, aan de Belgische kust. We gingen dan op vrijdagavond erheen, moesten zaterdags voetballen en dan 's avonds op stap. Op zondag weer voetballen en daarna in Nieuwpoort het afsluitingsfeest met prijsuitreiking en warm/koud buffet om de inwendige mens nog te versterken voor als we daarna naar huis toe gingen. Één zaterdagavond zal ik nooit vergeten. We waren met de hele club goed op stap geweest in de disco, het was een compleet feest. We kwamen die nacht denk ik rond drie uur bij het hotel en zouden dan ook maar gaan slapen. Dus wij naar onze kamers. Ik kleed me uit en wil in bed gaan liggen, maar ik zak finaal door het bed heen. Daar stond ik dan piemelnaakt op mijn kamer. Door de herrie kwamen ze allemaal even kijken wat er aan de hand was. Ik heb het nog wel eens moeten horen, dat waren leuke dingen.
Overal gespeeld
Waar hebben we niet in de zaal gespeeld met Sport Peti. In het plaatsje Leek bij Groningen. Meer dan vier uur in de bus en met file bijna vijf uur. En dan de leuke contacten met deze mensen zoals Gerrit Lievering. Een schitterende man en ook nog wel andere mensen. In Volendam paling eten op de dijk. Henk Kras, de sponsor van Kras Boys. In Hoorn, toen een van de beste clubs. LZV Kuypers uit Doetinchem, in Amsterdam, Rotterdam en dan Hindstore uit Den Haag met Joop Ludwig en Edwin Grunholz. Geweldige zaalvoetballers. In Geldrop tegen Martien Geeven en in Roermond tegen Fermonia Boys, dat waren altijd beladen wedstrijden. In Middelburg tegen Maartens Tapijt, 't Kesjotje uit Swaelen. In Den Bosch, tegen Rudi van de Zanden en in Uden tegen de Schoenenreus. Later nog kampioen van Nederland geweest. Ik denk dat we half Nederland afgereisd hebben. De eerste jaren reden we met de VIP bus van Staf Cars uit Lommel, naderhand met de VIP bus Van Gerwen Reizen uit Veldhoven. Als er veel supporters meegingen dan hadden we natuurlijk een grote luxe bus. Dat regelde ik dan wel even met Tonny van Gerwen, de directeur. Een onvergetelijke tijd, dat kan ik wel zeggen.
Als we naar Volendam gingen voetballen dan regelden we een bus. Iedereen mocht mee. De jongens pakten de vrijdagmiddag vrij en de bus zat dan ook vol. Ook de vaste supporters gingen mee. We vertrokken om twee uur en hadden dan nog wat tijd over om op de dijk te wandelen, een visje te eten en paling te kopen. En dan 's avonds voetballen tegen Kras Boys en/of Succes en met een nedderlaag naar huis. Ik weet nog goed dat we daar voetbalden en Jan Smit, toen nog Jantje, achter mij zat. Toen was hij denk ik twaalf of dertien jaar, nu is hij ouder een een hele bekende artiest. Deze busreizen waren altijd supergezellig. De moeders of vriendinnen van de jongens zorgden goed voor de innerlijke mens; gehaktballen, slaatjes, chips en snoep; noem maar op. Dit zijn dingen in je leven die je niet makkelijk vergeet en waar ik met plezier aan terugdenk.
We speelden tegen Leekster Eagles uit Leek, een plaats op vijftien kilometer van Groningen. We bleven overnachten in Roden, een plaatsje tussen Leek en Groningen, en sliepen dan in hotel 'Onder de linden.' Na de wedstrijd op stap in Groningen, naar de Drie gezusters van horecamagnaat Kooistra die nu ook een zaak in Eindhoven geopend heeft. Met de hele club daar naar toe met de taxi, midden in de nacht terug naar het hotel en op zaterdagmorgen weer met de twee busjes die we gehuurd hadden naar huis. Ook dat zijn onvergetelijke tijden en zo kun je wel aan de gang blijven.
Als we met Sport Peti moesten zaalvoetballen tegen Bunga Melati, dat was toen een topploeg uit de eredivisie, had die wedstrijd voor mij extra veel betekenis. John de Bever speelde bij Bunga Melati en in die tijd was ik goed bevriend met hem. Dat kwam doordat hij bijna elk jaar meeging naar ons zaalvoetbaltoernooi in Lloret de Mar en daar optrad als zanger. Hij belde mij dan op 'ben je thuis Tiny, dan kom ik even naar je toe.' Wat later in de middag ging hij op de bank liggen slapen, at 's avonds nog mee bij ons en dan ging hij op tijd naar de zaal met de woorden: "Nu ga ik lekker voetballen en dan ga ik jouw clubke even oprollen" En dan werd het 10-6 voor hun en hij scoorde een keer of 6 want zaalvoetballen dat kon hij wel. Hij is ook een keertje de beste van de wereld geweest op het wereldkampioenschap zaalvoetbal. We hadden dan ook geens chijn van kans om te winnen van hen. Na afloop was het altijd wel een gezellige boel. John kon ook goed zingen en trad dan op in de kantine. Mooie en gezellige tijden die we nu in de zaal toch echt wel missen.
In augustus begonnen de voorbereidingen alweer om een goed figuur te kunnen slaan in de eredivisie. Peters probeerde terug te komen in het bestuur, maar daar wilde niemand iets van weten. We zijn aan de oefenwedstrijden begonnen. Ik had goed om me heen gekeken en had toch wel een redelijk goed team op de been weten te brengen. Het was een moeilijk jaar, met hangen en wurgen bleven we in de eredivisie. Onze financiële middelen waren toch niet van dien aard dat we elders een paar toppers konden halen. Dus wat we eigenlijk wel verwachtten gebeurde, het tweede jaar degradeerden we weer terug naar de eerste divisie. Twee jaar hebben we in de eredivisie gespeeld, maar we konden het niet bolwerken en er was niet voldoende geld om dit te realiseren.. Na twee jaar zakten we weer af naar de eerste divisie. Maar in 2000-2001 werden we weer kampioen en promoveerden we weer naar de eredivisie onder de naam Sport Peti/Tonny Freriks. Een jaar hielden we stand en we degradeerden opnieuw. Tot op de dag van vandaag speelt Sport Peti in de eerste divisie. De relatie tussen Peters en mij verslechterde, alleen maar omdat hij niet terug mocht komen bij de club. Ik was de gebeten hond en kreeg van hem overal de schuld van. Ook Spanje werd steeds moeilijker om dat nog samen te organiseren en geld daarvan te krijgen. Hij was inmiddels bij enkele van onze sponsoren gaan vertellen dat hij ermee stopte en dat wij een wanbeleid voerden. Daar trokken wij ons niks van aan, hij maakte zichzelf hierdoor alleen maar onsympathieker. Verschillende spelers moesten niets meer van hem hebben, hij had zijn eigen ruiten ingegooid.
Toernooi op Texel
We hebben vele mooie weekenden en toernooien meegemaakt. We gingen een weekend naar Texel, zaalvoetballen om de Zilveren Zaag. We zaten daar op de camping in vakantiehuisjes en gingen op stap in Den Hoorn. Een zeer bekend café, alleende naam ben ik vergeten. Wel gezellig. Als we dan 's avonds terug kwamen van het stappen dan hadden we nog een gezellig onderonsje met chips, kaas en een biertje. We hadden van die hele sterke mosterd, daar weet Pietje van Boxtel nog wel over mee te praten! Op zondag zouden we weer vroeg van Texel vertrekken met de boot. We hadden eerst nog ontbijt in een strandpaviljoen, ik denk dat het op dat moment wel windkracht 10 was. Het scherpe duinzand sneed behoorlijk in je gezicht. Enkele dames hadden oorbellen in en die waaiden gewoon uit hun oren, dat was natuurlijk wel lachen. 's Middags zouden we weer terug naar huis gaan. Eerst op de boot naar Den Helder, het waaide op dat moment zeker wel met windkracht 10 á 11. En ik kom er eerlijk voor uit: ik had gewoon schrik op die boot. Ik kan namelijk niet zwemmen maar we moesten toch naar huis. En het was op dat moment ook nog niet zeker of hij wel uit zou varen. Ik werd goed voor de gek gehouden, vooral door onze coach dat jaar Piet van Boxtel. Achteraf hoef je natuurlijk geen schrik te hebben en gelukkig ging alles goed. We hadden een schitterend weekend gehad op Texel en ook nog de eerste prijs gewonnen.
Spelen in België en Duitsland
We zijn in het Belgische Dendermonde naar een mooi toernooi geweest. We speelden in een grote fabriekshal met drie velden langs elkaar. Een leuk en gezellig toernooi. 's Nachts bleven we daar slapen, alleen al om daar 's avonds op stap te gaan met zijn allen. We hadden veel Belgische bieren gedronken. Vooral Kriek, dat smaakt heel lekker. 's Avonds op de terugweg naar ons hotel kregen we het aan de stok met de Belgische politie. We liepen op straat en dat mocht niet van hen: we moesten op het trottoir lopen. Gelukkig liep alles met een sisser af.
Met de hele selectie zijn we in Winterberg-Milligen geweest in Duitsland voor een weekend. We zaten daar in een sporthal en ik moet zeggen dat was compleet feest. Alleen de prijzen waren wel aan de hoge kant. Een bacootje kosste daar toen al twaalf gulden, dus de meeste van ons gingen toch maar weer over op bier. Ze haalden alleen flessen bier en hebben een goede omzet gedraaid dankzij ons. Verschillende keren zijn we in De Panne geweest, aan de Belgische kust. We gingen dan op vrijdagavond erheen, moesten zaterdags voetballen en dan 's avonds op stap. Op zondag weer voetballen en daarna in Nieuwpoort het afsluitingsfeest met prijsuitreiking en warm/koud buffet om de inwendige mens nog te versterken voor als we daarna naar huis toe gingen. Één zaterdagavond zal ik nooit vergeten. We waren met de hele club goed op stap geweest in de disco, het was een compleet feest. We kwamen die nacht denk ik rond drie uur bij het hotel en zouden dan ook maar gaan slapen. Dus wij naar onze kamers. Ik kleed me uit en wil in bed gaan liggen, maar ik zak finaal door het bed heen. Daar stond ik dan piemelnaakt op mijn kamer. Door de herrie kwamen ze allemaal even kijken wat er aan de hand was. Ik heb het nog wel eens moeten horen, dat waren leuke dingen.
Overal gespeeld
Waar hebben we niet in de zaal gespeeld met Sport Peti. In het plaatsje Leek bij Groningen. Meer dan vier uur in de bus en met file bijna vijf uur. En dan de leuke contacten met deze mensen zoals Gerrit Lievering. Een schitterende man en ook nog wel andere mensen. In Volendam paling eten op de dijk. Henk Kras, de sponsor van Kras Boys. In Hoorn, toen een van de beste clubs. LZV Kuypers uit Doetinchem, in Amsterdam, Rotterdam en dan Hindstore uit Den Haag met Joop Ludwig en Edwin Grunholz. Geweldige zaalvoetballers. In Geldrop tegen Martien Geeven en in Roermond tegen Fermonia Boys, dat waren altijd beladen wedstrijden. In Middelburg tegen Maartens Tapijt, 't Kesjotje uit Swaelen. In Den Bosch, tegen Rudi van de Zanden en in Uden tegen de Schoenenreus. Later nog kampioen van Nederland geweest. Ik denk dat we half Nederland afgereisd hebben. De eerste jaren reden we met de VIP bus van Staf Cars uit Lommel, naderhand met de VIP bus Van Gerwen Reizen uit Veldhoven. Als er veel supporters meegingen dan hadden we natuurlijk een grote luxe bus. Dat regelde ik dan wel even met Tonny van Gerwen, de directeur. Een onvergetelijke tijd, dat kan ik wel zeggen.
Als we naar Volendam gingen voetballen dan regelden we een bus. Iedereen mocht mee. De jongens pakten de vrijdagmiddag vrij en de bus zat dan ook vol. Ook de vaste supporters gingen mee. We vertrokken om twee uur en hadden dan nog wat tijd over om op de dijk te wandelen, een visje te eten en paling te kopen. En dan 's avonds voetballen tegen Kras Boys en/of Succes en met een nedderlaag naar huis. Ik weet nog goed dat we daar voetbalden en Jan Smit, toen nog Jantje, achter mij zat. Toen was hij denk ik twaalf of dertien jaar, nu is hij ouder een een hele bekende artiest. Deze busreizen waren altijd supergezellig. De moeders of vriendinnen van de jongens zorgden goed voor de innerlijke mens; gehaktballen, slaatjes, chips en snoep; noem maar op. Dit zijn dingen in je leven die je niet makkelijk vergeet en waar ik met plezier aan terugdenk.
We speelden tegen Leekster Eagles uit Leek, een plaats op vijftien kilometer van Groningen. We bleven overnachten in Roden, een plaatsje tussen Leek en Groningen, en sliepen dan in hotel 'Onder de linden.' Na de wedstrijd op stap in Groningen, naar de Drie gezusters van horecamagnaat Kooistra die nu ook een zaak in Eindhoven geopend heeft. Met de hele club daar naar toe met de taxi, midden in de nacht terug naar het hotel en op zaterdagmorgen weer met de twee busjes die we gehuurd hadden naar huis. Ook dat zijn onvergetelijke tijden en zo kun je wel aan de gang blijven.
Als we met Sport Peti moesten zaalvoetballen tegen Bunga Melati, dat was toen een topploeg uit de eredivisie, had die wedstrijd voor mij extra veel betekenis. John de Bever speelde bij Bunga Melati en in die tijd was ik goed bevriend met hem. Dat kwam doordat hij bijna elk jaar meeging naar ons zaalvoetbaltoernooi in Lloret de Mar en daar optrad als zanger. Hij belde mij dan op 'ben je thuis Tiny, dan kom ik even naar je toe.' Wat later in de middag ging hij op de bank liggen slapen, at 's avonds nog mee bij ons en dan ging hij op tijd naar de zaal met de woorden: "Nu ga ik lekker voetballen en dan ga ik jouw clubke even oprollen" En dan werd het 10-6 voor hun en hij scoorde een keer of 6 want zaalvoetballen dat kon hij wel. Hij is ook een keertje de beste van de wereld geweest op het wereldkampioenschap zaalvoetbal. We hadden dan ook geens chijn van kans om te winnen van hen. Na afloop was het altijd wel een gezellige boel. John kon ook goed zingen en trad dan op in de kantine. Mooie en gezellige tijden die we nu in de zaal toch echt wel missen.