Van Vijfeijken en Notten over 'De Godfather'
Wiljan van Vijfeijken en Floor Notten
Tiny Timmermans heeft me gevraagd een artikel te schrijven over mijn periode als trainer/speler/coach bij Sport Peti/Tonny Freriks. Natuurlijk doe ik dat. Ik zal mijn bevindingen en ervaringen zo goed mogelijk proberen op papier te zetten. Een groot deel van zijn leven heeft Tiny in de zaal doorgebracht en nog meer tijd stak hij in het invullen van de juiste randvoorwaarden om op niveau te kunnen presteren als vereniging. Hij is niet alleen de grote animator achter de oprichting van Sport Peti, maar ook door de jaren heen een duizendpoot die niets teveel was om zijn club op het hoogste niveau te krijgen en te houden. Veel, heel veel energie stak hij in deze vereniging.
Seizoen 1997-1998 Eredivisie
Ik stopte in 1997 zelf met zaalvoetbal op het hoogste niveau bij ZVN Yakumo Computers uit Wijchen. Tiny was er als de kippen bij mij te polsen coach te worden bij zijn Spp/Tonny Freriks. Zelf was hij net een fusie aangegaan met Tonny Freriks waardoor ook Floran Notten (speler van Tonny Freriks) vrij kwam om binnen zijn club wat te betekenen. Daar Floor en ik al heel lang (voetbal)vrienden waren, werd door Tiny het voorstel gelanceerd om het coachen van het eerste team samen te gaan doen. Na een gesprek met Jan Doreleijers en Tiny was onze overeenkomst een feit. Je kon namelijk moeilijk om Tiny's enthousiasme heen. Hij zorgde er ook vaak zowat in zijn eentje voor dat de selectie op peil bleef, om het hoogste niveau te kunnen blijven halen. Veel tijd bracht hij door bij vele amateur voetbalverenigingen om daar bruikbaar talent te ontdekken en dan snel toevoegen aan zijn zaalvoetbalvereniging. Vraag niet hoe maar heel vaak kwamen deze jongens ook naar Eindhoven toe om dat te gaan spelen voor Sport Peti. E ik denk als Tiny een groter budget had gehad, dan had hij een topteam hier in Eindhoven bij elkaar gekregen. Want hij kende alle veldvoetballers in de regio de Kempen, maar ook daaromheen wist hij ze te zitten. Hij had overal wel connecties. Ik denk dat alle voetballers graag bij Sport Peti hadden willen voetballen, zeer zeker ook voor Tiny. Tiny was met Sport Peti de eerste Eindhovense zaalvoetbalclub die toentertijd in de Eredivisie uitkwam.
De spelers waar we dit seizoen mee in de eredivisie speelden waren o.a. John van de Nieuwenhof, Adri van de Linden, Gillis Broos, Rob Visser, Gert-Jan Bierens, Frans Verbeek, Marcel Seijkens, Ritchi Schiffer en Maikel Drummen. Een gemêleerd gezelschap dat veel kwaliteiten bezat. Wat we wel misten bleek naarmate het seizoen vorderde, was een stuk mentale weerbaarheid en teamspirit. Buiten voetbalkwaliteiten, kwaliteiten die onmisbaar zijn om te kunnen presteren. Ook deed dit seizoen de zogenaamde 'FIFA plofbal' zijn intrede, wat nogal gewenning van een aantal spelers nodig had. Al snel kwamen we samen met Tiny erachter dat er door vele blessures routine en organisatie ontbrak. Na goed overleg besloten Floor en ik om het coachen aan Floor over te laten. Ik zou het verlengstuk van de coach in het veld moeten worden. Dus mijn comeback was al snel een feit. Dit resulteerde in een aantal oplevingen en we gingen onze punten pakken links en rechts. Toch zou de cruciale ontmoeting in Leek (Groningen) onze uiteindelijke degradatie inluiden. Onze grootste teleurstelling die dag was het ontbreken van de juiste teamgeest, zonder hier verder namen in te noemen. Wij als leiding en Tiny de clubman waren hier zeer teleurgesteld over. Uiteindelijk kun je gerust stellen dat het niet echt heeft meegezeten, maar ook het samengaan met Tonny Freriks heeft niet goed uitgepakt. Tiny zou later de memorabele woorden uitspreken: 'we zijn genaaid door hun!!. Uiteraard zat er achter dit verhaal veel emotie uit een grijs verleden waar Tiny niet altijd genoeg afstand van kon nemen. Degradatie naar de eerste divisie was een feit en Tiny was alweer bezig om een snelle terugkeer op het hoogste plan te bewerkstelligen.
Seizoen 1998-1999
Na de degradatie was Tiny strijdbaar als vanouds om Floor en mij weer een dusdanige spelersgroep voor te schotelen waarmee we om de titel konden strijden. Dit jaar ben ik het coachen gaan doen en Floor werd het verlengstuk in het veld door mee te gaan spelen. Wat het coachen aanging was het dus stuivertje wisselen. Wel waren we afhankelijk van spelers die binnen het budget pasten en ook voor Sport Petit wilden spelen, ondanks dat we nu een klasse lager speelden. De mannen waarmee we het seizoen startten: Rob Vissers, Frans Verbeek Michiel Verstappen, Erwin Thijs, Marcel Neggers, Harold van Boxtel, Ritchie Schiffer, Theo Blox, Floor Notten en Ferry Terlinden. Naarmate het seizoen vorderde moesten we van een paar mensen ook weer afscheid nemen, om het simpele feit dat ze niet die kwaliteiten hadden om op dit niveau wekelijks een voldoende te halen. Floor en ik wisten voor aanvang van de competitie dat de concurrenten voor de titel uit alle windstreken zouden komen. Graus Bouw uit Geleen, Yakumo uit Wijchen, JSB uit Dordrecht, Schoenenreus uit Veghel en Molsport uit Dordrecht. Tiny wilde een zo goed mogelijk klimaat creëren en door drie keer in de maand te gaan trainen was de wens van Floor en mij ingewilligd. Om net dat extra meer te hebben dan de concurrent moet je zaken inslijpen en herhalen en dat doe je op trainingen waar iedereen bij aanwezig is. Ook al ben je geblesseerd. Als in een seizoen blijkt dat het eerste moment waar de veldvoetballers hun 'snipperdag' oppakken een trainingsmoment is, dan weet je als leiding al snel dat het trainen dikwijls niet echt zin had om de doodeenvoudige reden dat lang niet iedereen er was. Dus van automatismen kon je zelden spreken in wedstrijden. Voor Tiny was dit ook vaak een doorn in zijn oog, maar we konden weinig omdat het vaak om spelers gaat die je simpelweg niet kunt missen. En ja, soms was het nog begrijpelijk ook. Heel tegenstrijdig dus. Toch groeiden we in het seizoen en de neuzen gingen gingen langzaam maar zeker de goede kant op. Dit resulteerde in de uiteindelijke tweede plek met maar twee punten minder dan kampioen JSB uit Dordrecht. Weer rechtte Tiny zijn rug en ging aan het werk om het volgende seizoen maar weer te kunnen pieken. Weer met de onaflatende energie die hem zo markant maakte.
Seizoen 1999-2000
Voor aanvang van ons derde seizoen bij Tiny toverde hij bij het nieuwe spelersmateriaal alweer een verrassing uit zijn hoed. Maurice van Veghel was de naam en hij voetbalde bij Dijkse Boys op het veld. Floor en ik hadden nog nooit van hem gehoord, maar Tiny geloofde heilig in de man. Helaas was er na een hoopvol begin, waarin bleek dat hij inderdaad talent had, al snel het besef bij ons dat we maar beter snel afscheid van deze speler konden gaan nemen. Mede door het feit dat hij een flinke blessure had en daardoor het niveau op dat moment niet aankon. Andere voetballers die dat seizoen voor ons speelden waren: Ritchie Schiffer, Rob Visser, Harald van Boxtel, Franco Stoeldraaiers, Berry de Bie, Erwin Thijs, Michiel Verstappen, Floor Notten, Marcel Neggers en Mark Louwers.
Doordat met Maurice van Veghel wij al snel weer de zaak moesten gaan passen was de trend voor een turbulent seizoen eigenlijk alweer gezet. Ook weer blessures en soms apart gedrag en denkwijzen van spelers zorgden er voor dat je als coach soms psychologie gestudeerd moest hebben. Niet erg als het resultaat er maar naar is, maar dat valt dus tegen. Toch deden we ook dit seizoen weer mee voor de titel, maar helaas ging het weer mis. Voor mij het moment om in te gaan op een aanbieding van concurrent KW/Peter Langhoutreizen en zodoende in goed overleg na drie seizoenen te breken met Tiny. Floor hing zijn zaalvoetbalschoenen definitief aan de wilgen en Tiny had wederom een uitdaging. Maar zoals vele jaren stapte hij snel over deze teleurstelling heen en ging op zoek naar een nieuwe groep jongens en coach om het weer te gaan proberen.
Afsluiting
Ik heb geprobeerd door wat nazoekwerk tussen mijn plakboeken en graven in mijn geheugen feiten boven water te krijgen over mijn periode bij Sport Pet/Tonny Freriks. De samenwerking met Tiny is altijd open, eerlijk en vooral vriendschappelijk geweest. Ik durf ook voor mijn vriend Floran te spreken in deze. Afspraak is afspraak bij Tiny en dat maakte werken met hem leerzaam en vruchtbaar. Wel moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat me ook opgevallen is dat het bestuurlijk niet altijd vlotte. Dit had alles te maken met de toch soms emotioneel zeer gedreven Tiny en de zakelijke partners. Links en rechts bestuurders zien vertrekken die botsten met Tiny zijn opvattingen over beleid binnen de vereniging. Of dit altijd slim was van Tiny, daar gaat het nu even niet over. Hij deed alles met één ding voor ogen: het welbevinden van Sport Peti, en daar liet hij bij niemand enige twijfel over bestaan. Dat hij daardoor vaak werk erbij kreeg maakte hem niks uit. Het ging om zijn clubke.
Wat al die seizoenen bij elke passant binnen de vereniging ook is blijven hangen, zijn de momenten na de wedstrijden in de Atlanta hal waarin Tiny samen met Floor en mij de tap van de kantine altijd dicht moest doen na afloop van het gezellig napraten na een wedstrijd. Ongeacht de uitslag. Ook Rob Visser en Frans Verbeek waren hierin echte sociale clubmensen waar ik en Floor drie seizoenen lang veel plezier aan hebben beleefd. Tiny was en is Sport Peti, ook in 2009 nog. Wanneer hij stopt? Alleen Tiny weet het.
Wiljan van Vijfeijken en Floor Notten
Tiny Timmermans heeft me gevraagd een artikel te schrijven over mijn periode als trainer/speler/coach bij Sport Peti/Tonny Freriks. Natuurlijk doe ik dat. Ik zal mijn bevindingen en ervaringen zo goed mogelijk proberen op papier te zetten. Een groot deel van zijn leven heeft Tiny in de zaal doorgebracht en nog meer tijd stak hij in het invullen van de juiste randvoorwaarden om op niveau te kunnen presteren als vereniging. Hij is niet alleen de grote animator achter de oprichting van Sport Peti, maar ook door de jaren heen een duizendpoot die niets teveel was om zijn club op het hoogste niveau te krijgen en te houden. Veel, heel veel energie stak hij in deze vereniging.
Seizoen 1997-1998 Eredivisie
Ik stopte in 1997 zelf met zaalvoetbal op het hoogste niveau bij ZVN Yakumo Computers uit Wijchen. Tiny was er als de kippen bij mij te polsen coach te worden bij zijn Spp/Tonny Freriks. Zelf was hij net een fusie aangegaan met Tonny Freriks waardoor ook Floran Notten (speler van Tonny Freriks) vrij kwam om binnen zijn club wat te betekenen. Daar Floor en ik al heel lang (voetbal)vrienden waren, werd door Tiny het voorstel gelanceerd om het coachen van het eerste team samen te gaan doen. Na een gesprek met Jan Doreleijers en Tiny was onze overeenkomst een feit. Je kon namelijk moeilijk om Tiny's enthousiasme heen. Hij zorgde er ook vaak zowat in zijn eentje voor dat de selectie op peil bleef, om het hoogste niveau te kunnen blijven halen. Veel tijd bracht hij door bij vele amateur voetbalverenigingen om daar bruikbaar talent te ontdekken en dan snel toevoegen aan zijn zaalvoetbalvereniging. Vraag niet hoe maar heel vaak kwamen deze jongens ook naar Eindhoven toe om dat te gaan spelen voor Sport Peti. E ik denk als Tiny een groter budget had gehad, dan had hij een topteam hier in Eindhoven bij elkaar gekregen. Want hij kende alle veldvoetballers in de regio de Kempen, maar ook daaromheen wist hij ze te zitten. Hij had overal wel connecties. Ik denk dat alle voetballers graag bij Sport Peti hadden willen voetballen, zeer zeker ook voor Tiny. Tiny was met Sport Peti de eerste Eindhovense zaalvoetbalclub die toentertijd in de Eredivisie uitkwam.
De spelers waar we dit seizoen mee in de eredivisie speelden waren o.a. John van de Nieuwenhof, Adri van de Linden, Gillis Broos, Rob Visser, Gert-Jan Bierens, Frans Verbeek, Marcel Seijkens, Ritchi Schiffer en Maikel Drummen. Een gemêleerd gezelschap dat veel kwaliteiten bezat. Wat we wel misten bleek naarmate het seizoen vorderde, was een stuk mentale weerbaarheid en teamspirit. Buiten voetbalkwaliteiten, kwaliteiten die onmisbaar zijn om te kunnen presteren. Ook deed dit seizoen de zogenaamde 'FIFA plofbal' zijn intrede, wat nogal gewenning van een aantal spelers nodig had. Al snel kwamen we samen met Tiny erachter dat er door vele blessures routine en organisatie ontbrak. Na goed overleg besloten Floor en ik om het coachen aan Floor over te laten. Ik zou het verlengstuk van de coach in het veld moeten worden. Dus mijn comeback was al snel een feit. Dit resulteerde in een aantal oplevingen en we gingen onze punten pakken links en rechts. Toch zou de cruciale ontmoeting in Leek (Groningen) onze uiteindelijke degradatie inluiden. Onze grootste teleurstelling die dag was het ontbreken van de juiste teamgeest, zonder hier verder namen in te noemen. Wij als leiding en Tiny de clubman waren hier zeer teleurgesteld over. Uiteindelijk kun je gerust stellen dat het niet echt heeft meegezeten, maar ook het samengaan met Tonny Freriks heeft niet goed uitgepakt. Tiny zou later de memorabele woorden uitspreken: 'we zijn genaaid door hun!!. Uiteraard zat er achter dit verhaal veel emotie uit een grijs verleden waar Tiny niet altijd genoeg afstand van kon nemen. Degradatie naar de eerste divisie was een feit en Tiny was alweer bezig om een snelle terugkeer op het hoogste plan te bewerkstelligen.
Seizoen 1998-1999
Na de degradatie was Tiny strijdbaar als vanouds om Floor en mij weer een dusdanige spelersgroep voor te schotelen waarmee we om de titel konden strijden. Dit jaar ben ik het coachen gaan doen en Floor werd het verlengstuk in het veld door mee te gaan spelen. Wat het coachen aanging was het dus stuivertje wisselen. Wel waren we afhankelijk van spelers die binnen het budget pasten en ook voor Sport Petit wilden spelen, ondanks dat we nu een klasse lager speelden. De mannen waarmee we het seizoen startten: Rob Vissers, Frans Verbeek Michiel Verstappen, Erwin Thijs, Marcel Neggers, Harold van Boxtel, Ritchie Schiffer, Theo Blox, Floor Notten en Ferry Terlinden. Naarmate het seizoen vorderde moesten we van een paar mensen ook weer afscheid nemen, om het simpele feit dat ze niet die kwaliteiten hadden om op dit niveau wekelijks een voldoende te halen. Floor en ik wisten voor aanvang van de competitie dat de concurrenten voor de titel uit alle windstreken zouden komen. Graus Bouw uit Geleen, Yakumo uit Wijchen, JSB uit Dordrecht, Schoenenreus uit Veghel en Molsport uit Dordrecht. Tiny wilde een zo goed mogelijk klimaat creëren en door drie keer in de maand te gaan trainen was de wens van Floor en mij ingewilligd. Om net dat extra meer te hebben dan de concurrent moet je zaken inslijpen en herhalen en dat doe je op trainingen waar iedereen bij aanwezig is. Ook al ben je geblesseerd. Als in een seizoen blijkt dat het eerste moment waar de veldvoetballers hun 'snipperdag' oppakken een trainingsmoment is, dan weet je als leiding al snel dat het trainen dikwijls niet echt zin had om de doodeenvoudige reden dat lang niet iedereen er was. Dus van automatismen kon je zelden spreken in wedstrijden. Voor Tiny was dit ook vaak een doorn in zijn oog, maar we konden weinig omdat het vaak om spelers gaat die je simpelweg niet kunt missen. En ja, soms was het nog begrijpelijk ook. Heel tegenstrijdig dus. Toch groeiden we in het seizoen en de neuzen gingen gingen langzaam maar zeker de goede kant op. Dit resulteerde in de uiteindelijke tweede plek met maar twee punten minder dan kampioen JSB uit Dordrecht. Weer rechtte Tiny zijn rug en ging aan het werk om het volgende seizoen maar weer te kunnen pieken. Weer met de onaflatende energie die hem zo markant maakte.
Seizoen 1999-2000
Voor aanvang van ons derde seizoen bij Tiny toverde hij bij het nieuwe spelersmateriaal alweer een verrassing uit zijn hoed. Maurice van Veghel was de naam en hij voetbalde bij Dijkse Boys op het veld. Floor en ik hadden nog nooit van hem gehoord, maar Tiny geloofde heilig in de man. Helaas was er na een hoopvol begin, waarin bleek dat hij inderdaad talent had, al snel het besef bij ons dat we maar beter snel afscheid van deze speler konden gaan nemen. Mede door het feit dat hij een flinke blessure had en daardoor het niveau op dat moment niet aankon. Andere voetballers die dat seizoen voor ons speelden waren: Ritchie Schiffer, Rob Visser, Harald van Boxtel, Franco Stoeldraaiers, Berry de Bie, Erwin Thijs, Michiel Verstappen, Floor Notten, Marcel Neggers en Mark Louwers.
Doordat met Maurice van Veghel wij al snel weer de zaak moesten gaan passen was de trend voor een turbulent seizoen eigenlijk alweer gezet. Ook weer blessures en soms apart gedrag en denkwijzen van spelers zorgden er voor dat je als coach soms psychologie gestudeerd moest hebben. Niet erg als het resultaat er maar naar is, maar dat valt dus tegen. Toch deden we ook dit seizoen weer mee voor de titel, maar helaas ging het weer mis. Voor mij het moment om in te gaan op een aanbieding van concurrent KW/Peter Langhoutreizen en zodoende in goed overleg na drie seizoenen te breken met Tiny. Floor hing zijn zaalvoetbalschoenen definitief aan de wilgen en Tiny had wederom een uitdaging. Maar zoals vele jaren stapte hij snel over deze teleurstelling heen en ging op zoek naar een nieuwe groep jongens en coach om het weer te gaan proberen.
Afsluiting
Ik heb geprobeerd door wat nazoekwerk tussen mijn plakboeken en graven in mijn geheugen feiten boven water te krijgen over mijn periode bij Sport Pet/Tonny Freriks. De samenwerking met Tiny is altijd open, eerlijk en vooral vriendschappelijk geweest. Ik durf ook voor mijn vriend Floran te spreken in deze. Afspraak is afspraak bij Tiny en dat maakte werken met hem leerzaam en vruchtbaar. Wel moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat me ook opgevallen is dat het bestuurlijk niet altijd vlotte. Dit had alles te maken met de toch soms emotioneel zeer gedreven Tiny en de zakelijke partners. Links en rechts bestuurders zien vertrekken die botsten met Tiny zijn opvattingen over beleid binnen de vereniging. Of dit altijd slim was van Tiny, daar gaat het nu even niet over. Hij deed alles met één ding voor ogen: het welbevinden van Sport Peti, en daar liet hij bij niemand enige twijfel over bestaan. Dat hij daardoor vaak werk erbij kreeg maakte hem niks uit. Het ging om zijn clubke.
Wat al die seizoenen bij elke passant binnen de vereniging ook is blijven hangen, zijn de momenten na de wedstrijden in de Atlanta hal waarin Tiny samen met Floor en mij de tap van de kantine altijd dicht moest doen na afloop van het gezellig napraten na een wedstrijd. Ongeacht de uitslag. Ook Rob Visser en Frans Verbeek waren hierin echte sociale clubmensen waar ik en Floor drie seizoenen lang veel plezier aan hebben beleefd. Tiny was en is Sport Peti, ook in 2009 nog. Wanneer hij stopt? Alleen Tiny weet het.
Wiljan van Vijfeijken en Floor Notten
Voor grotere afbeelding: klik rechtermuisknop en vervolgens 'afbeelding openen in nieuw tabblad' of 'afbeelding opslaan als'